Afscheid nemen van je dier, het is iets waar elke dierenvriend vroeg of laat mee te maken krijgt. Een moment waar je niet omheen kunt. Je kunt het niet over slaan en vaak wordt er weinig tijd voor vrijgemaakt. Tuurlijk het is een zwaar thema, maar door er weinig aandacht aan te besteden wordt het niet lichter. Eigenlijk is het juist andersom; door er aandacht en tijd aan te besteden kan het, in mijn ogen, zeker lichter gemaakt worden.
Ik wil het daarom graag onder de aandacht brengen en mijn ervaringen delen. Wie weet helpt het jou bij het (komende) afscheid van jouw dierenvriend.
Het afscheid van mijn dierenvrienden
Jake
Het afscheid van mijn hondenmaatjes Jake en Scott. Te beginnen bij Jake. Jake was een Border Collie, een gevoelige, energieke hond, een echt maatje. Hij kwam als pup bij ons toen Scott 4 jaar oud was. Een maatje voor ons en voor Scott. Helaas bleek op 9 jarige leeftijd dat hij een lekkende hartklep had. Met een combinatie van reguliere en natuurlijke ondersteuning en wat aanpassingen in zijn activiteiten (hij bleek een top speurhond te zijn!) konden we toch nog een jaar volop van onze vriend genieten.
Totdat de klachten toenamen en hij veel moest inleveren. Jake was namelijk een sterke vitale hond die het liefst door de bossen struinde, vooruit rennend snuffelend. Verkennend, honden begroeten en onderzoekend en honden graag uitdaagde voor een spelletje. Toen hij hier de energie niet meer voor had merkte ik dat ook zijn gemoedstoestand hier onder leed. Jake was er de hond niet naar om langzaam af te takelen. Hij had zijn sterke lichaam nodig in dit leven. Zo ervaarde ik dat, en via telepathische gesprekken bevestigde hij dat. Ik sprak daarom met hem af of hij aan wilde geven als hij afscheid wilde nemen van dit aardse leven.
Elke ochtend als ik me klaarmaakte om naar beneden te gaan hoorde ik zijn 2 pootjes op de onderste traptree om me alvast op te wachten. Ik sprak met hem af dat ik hem zal laten gaan op de dag dat hij niet meer onder aan de trap met zijn pootjes op de onderste trede me op zou wachten. Ik bevestigde deze afspraak een paar keer om er zeker van te zijn dat we elkaar begrepen.
Het duurde nog een paar weken totdat ik op een ochtend ineens niks hoorde toen ik me klaarmaakte in de ochtend om naar beneden te gaan. Met een brok in mijn keel ging in de trap af. Jake lag in zijn mandje me aan te kijken, ja lieve Jake ik heb het begrepen. Ik ging naar hem toe voor een dikke knuffel en heb mijn tranen de vrije loop gegeven omdat ik besefte dat het nu zover was.
De dierenarts heb ik die dag gebeld en Jake is bij ons thuis ingeslapen. En wat was het moeilijk, ondanks dat we wisten dat het eraan zat te komen. Al een jaar lang ons voor hadden bereid. Het is zo moeilijk om afscheid te nemen. Maar het gaf me heel veel steun dat Jake zelf aan heeft mogen geven wanneer hij wilde gaan. Scott en kat Oscar hebben ook nog afscheid van hem kunnen nemen voordat we hem naar het crematorium hebben gebracht.
Scott
Onze Scott is ruim 16 jaar geworden. Hij was een echte werkhond, wilde alles voor mij doen en was hard voor zichzelf. Mijn allereerst hond waar ik vol enthousiasme mee ging schapen drijven, mijn startlicentie haalde en wedstrijden mee ging lopen. Totdat ik me realiseerde dat ik toch veel liever samen met hem in de duinen liep, in het bos of over het strand. Want prestatiedrang dat mis ik, en geduld om te wachten tot ik aan de beurt was ook. Wel bleef ik met hem schapen drijven op mijn toenmalige werkplek MAK Blokweer. Waar we samen ontzettend veel plezier aan beleefde. Hij was een natuurtalent, als schapendrijver en maatje. Een echte allemansvriend en een echte charmeur die menig hart heeft gestolen.
Op 14 jarige leeftijd kreeg hij binnen het jaar 2 x een aanval (geriatrisch vestibulair syndroom), mede door de inzet van acupunctuur, TTouch en homeopathie herstelde hij verrassend goed. Hij had zo’n ontzettende levenslust in zich zitten.
Jake stierf door zijn ziekte eerder dan verwacht en Scott bleef dus alleen achter. Gezien zijn hoge leeftijd dachten we dat het rustiger voor hem zou zijn om geen nieuwe hond erbij te nemen. Het was ook goed zo, hij verdiende al onze aandacht en liefde. Maar…dat kunnen wij wel bepalen Scott dacht er duidelijk anders over. Toen ze in de straat verderop een pupje kregen waar Scott een duidelijke klik mee had en helemaal enthousiast van werd, ging ik toch twijfelen of hij niet een hondenmaatje in huis miste. Ik ging met Scott in gesprek en ja hoor hij wilde nog zo graag een vriendinnetje. En je snapt, daar stonden wij ook zeker voor open.
Zo gezegd zo gedaan en we gingen ons opnieuw oriënteren op een hondenras. Dit keer geen schapendrijver. We kwamen uit met de Riesenschnautzer, een ondernemende (waak)hond met humor (en nog veel meer). Omdat de dekking nog plaats moest vinden was het even afwachten of Scott er nog wel zou zijn als de pup zou komen…hij was toen al 14 jaar namelijk, voor zijn leeftijd nog super vitaal maar toch. En ja hoor, Mathilde kwam en Scott vond het fantastisch, zijn kleine vriendinnetje! Hij naam de taak van vader..of opa goed op zich. En als het te veel werd dan liet hij dat ook goed merken.
Heel mooi om te zien hoe het contact heel soepel verliep. Maar zijn gewrichten werden wel steeds minder soepel, hij kreeg meer last van zijn artrose. Ondanks de ondersteuning die ik hem gaf werd hij toch strammer. Zijn wereldje werd daarom steeds kleiner, maar korte stukjes uit, evengoed nog regelmatig naar het bos of park, maar dan gingen wij daar zitten zodat hij in zijn eigen tempo wat kon struinen. Hij genoot dan zo van de nieuwe geuren en andere omgeving. Op het laatst lag hij bijna alleen nog in de tuin, dat vond hij fijner dan in huis, aardend in het gras. Dagelijks checkte ik bij hem of hij nog bij ons wilde zijn of dat hij wilde gaan. Hij gaf aan pijn te hebben maar nog bij ons te willen zijn.
Ik voelde dat ik hem wel kon loslaten, vermoedelijk kwam dat ook doordat ik wist dat hij alles maar dan ook alles uit het leven had gehaald. Op een dag kwam hij bij me zitten, zijn kop in mijn schoot zoals hij vaak deed, maar hij liet me nu weten dat het voor hem goed was om te gaan, hoefde niet direct maar binnen enkele dagen. Het voelde voor mij verdrietig, maar ook heel mooi dat hij het zo duidelijk aangaf. En blij dat ik hem gehoord had en hem kon laten gaan.
Scott was een hond die het accepteerde dat zijn lichaam niet meer meewerkte en kon ondanks dat van het leven genieten en van het samen zijn. Heel anders dan met Jake die in zijn kracht heen wilde gaan.
En nog een verlies kat Jippie
In het jaar dat ik afscheid nam van Scott heb ik ook afscheid genomen van Jippie. De boerderijkat van MAK Blokweer. Ik had de zorg voor de dieren en dus ook voor Jippie welke ik toen hij 1 jaar was uit het asiel had gehaald. Jip voelde zich direct thuis bij het MAK en was behalve een enorme knuffelkont ook een echte jager. Hij kwam thuis met ratten en meerkoetjes. En ging die dan meestal in de stal tijdens een les met schoolkinderen opeten, ja super educatief natuurlijk hihi.
Ondanks zijn jachtlust was Jippie ook dol op zijn KVV (vlees) wat hij 2 x per dag nog van ons kreeg. Elke ochtend wachtte hij ons op voor zijn ontbijtje. Echter op een ochtend was hij er niet, en dat kwam eigenlijk zelden voor. Maar goed, misschien was hij nog op jacht, maar toen hij in de middag er nog niet was kreeg ik een naar voorgevoel dat er iets niet goed was. Dagen hebben we gezocht en geen Jippie te vinden bij de boerderij en in de omtrek.
Flyers opgehangen, gemeld op AMIVEDI, zoekacties, niks geen Jippie. Ergens voelde ik al dat Jippie was overleden.
Daarom vroeg ik hulp van een vriendin die dierentolk is en zij bevestigde mijn gevoel. Vertelde me dat ze van Jippie doorkreeg dat hij op het verkeerde moment op de verkeerde plek was en dat zijn leven daarom een andere wending nam. Het overviel hem ook, maar het was goed. Hij voelde heel rustig. Na ongeveer een week werd het lichaam van Jippie gevonden en bleek hij in het park achter de boerderij aangevallen te zijn door 2 loslopen honden, de aanval was hem fataal geworden.
Een plotseling afscheid, zonder afscheid te kunnen nemen. Het kwam bij mij heel hard aan en ik heb er heel veel verdriet om gehad. We hadden een hele hechte band samen en hij heeft me zo ontzettend geholpen bij mijn werk op de boerderij, gewoon door er altijd voor me te zijn. Het voelde zo leeg zonder Jippie. Maar de woorden van Jippie die ik kreeg via mijn vriendin waren een pleister op de wond. Inmiddels werken Jippie en ik weer samen, niet fysiek, maar hij helpt me tijdens mijn werk met de dieren, zo fijn.
Zo zie je; drie maal afscheid nemen van mijn dierenvrienden elk op weer een hele andere manier. Doordat ik met dieren kan communiceren en ze zelf een stem kan geven hielp het me enorm om vanuit vertrouwen het moment samen met hun te bepalen. En in het geval van Jippie waren zijn woorden een hele troost voor me. Jippie heeft ervoor gezorgd dat ik me nog meer ben gaan verdiepen in de dood en het afscheid nemen en inmiddels zelf ook contact kan maken met overleden dieren en eigenaren een zielsboodschap door kan geven van hun dier. Het is mijn missie om andere dieren en eigenaren voor te bereiden op het afscheid via sterftebegeleiding. Dank je wel lieve Jippie.