Dat was even een vraagstuk. Hoe gaan we onze nieuwe pup Mathilde opvoeden?
Scott (alweer bijna 15 jaar) hebben we opgevoed met operant conditioneren, oftewel goed gedrag uitlokken en belonen met voer. Dit werkte prima voor Scott en mij. Hij ging als een speer van pup naar volwassencursus en luisterde altijd en overal. Dat moest ook want naast huishond en maatje waren we samen aan het schapen drijven. En dan komt het luisteren i.v.m. veiligheid van de schapen en hond erg nauw.
Jake, mijn tweede Border collie heb ik anders opgevoed. Ik had me verdiept in de Roedelmethode. Opvoeden zoals honden elkaar ook opvoeden, ietwat kort door de bocht maar voor de nieuwsgierige is er volop leesvoer over op internet. Ik volgde enkele lessen in Brabant bij een Roedelmethode-school. Ook in Jake zocht ik, naast het maatje, een schapendrijver. Een maatje was hij vast en zeker! Maar schapen drijven samen, dat lukte ons niet. Te veel druk? Te weinig contact? Na heel wat pogingen, door mij en diverse trainers (soms met gebalde vuisten of tranen in mijn ogen) heb ik het losgelaten. Want dit kwam de band tussen Jake en mij niet ten goede. Verdriet en frustratie. Bij beide. Toen ik het losliet kwam er rust. Ik ging op zoek uiteindelijk naar een andere manier van samenwerken die ik vond in speurwerk. Daarin konden we samen werken op een ontspannen en leuke manier. Prettig!
Twee totaal andere honden met heel verschillende karakters. Twee manieren van trainen, maar twee echte maatjes en dat wil ik natuurlijk ook weer heel graag met Mathilde.
Voor de komst van Mathilde heb ik bij verschillende hondenscholen gekeken. Maar toch trok geen van allen me genoeg aan. Dus ging ik bij mezelf te rade, wat zoek ik eigenlijk in een hond? Ze hoeft niet strak naast me aan de voet te lopen, ze hoeft niet op commando binnen een seconde af te gaan, zoals Scott dat deed bij de schapen. Ik wil eigenlijk vooral een maatje. Een hond waar ik mee kan wandelen, die bij me komt omdat ze het fijn vindt om bij me te zijn, zich veilig bij me voelt. Maar die vooral ook hond mag zijn. Dat bracht me dus bij een ander vraagstuk, wat wil mijn hond i.p.v. wat wil ik. En sluiten onze behoeftes wel goed op elkaar aan. Deze vraag kwam ook al aan bod bij onze raskeuze en nu dus weer. En om te starten…wat wil mijn pup? Waar heeft zij behoefte aan?
Veilig zijn en vooral ook hond mogen zijn.
Wat kan ik bieden?
Een veilige haven voor haar zijn.
Ondersteunen in spannende situaties. Is de situatie te heftig, dan haar eruit halen.
Haar grenzen bewaken, maar allereerst haar grenzen leren kennen. Kijken naar het gedrag..wanneer is ze te moe? Hoe kan ik haar leren tot ontspanning te komen. Wat wil zij? Kan ik daaraan voldoen? Hoe voelt ze zich? Hoe kan ik bijsturen zodat ze zich fijner/beter voelt?
Dit resulteert in een hele andere manier van opvoeden van Mathilde dan met Scott en Jake.
Aan de lijn wandelen
Scott en Jake liepen beide al met 3 maanden aan een korte lijn naast me. Mathilde krijgt de vrijheid om de wereld om haar heen in haar eigen tempo te verkennen. Aan een lijn van bijna 3 meter lang, huppelt ze van links naar rechts, ze zit blaadjes achterna en kan uitgebreid alle geuren die ze tegenkomt opsnuiven. Soms betekent dit dat we een paar minuten stil staan omdat ze op haar kont naar een paar eenden zit te staren of een voorbijganger (voor mij wat ongemakkelijk ;-). Ze ontdekt de wereld. Hoe meer ze vertrouwd raakt met haar omgeving, hoe veiliger ze zich voelt en tja..dat wil je toch! Met ruimte aan de lijn kan ze zelf bepalen hoe dicht ze bij voorwerpen, mensen of andere dieren wil komen. Zij bepaalt, ze maakt haar eigen keuzes. Dit geeft haar zelfvertrouwen en dat maakt een goede basis voor een evenwichtige volwassen hond.
Trainen 
Commando’s zoals zit, blijf en af. Daar zijn we nog niet mee bezig. Eerst maar eens een band samen opbouwen. Dat heeft nu prioriteit. Dit doe ik door continue haar gedrag te lezen, wat doet ze, waarom? Heeft ze wat nodig van me? Voelt ze zich prettig? Kan ze voldoende haar “ei” kwijt?
Hoe kan een volwassen hond evenwichtig zijn als hij niet eerst een onstuimige pup mag zijn? – Geert de Bolster , de connectie methode
Ik speel veel met haar. Zo leren we elkaar nog beter kennen. En knuffelen! Heel veel lichamelijk contact zoals TTouches, massages en stoeipartijen!
De socialisatie
Socialiseren, natuurlijk doe ik dat, want het is belangrijk dat ze met veel verschillende situaties kennis maakt. Maar ik pas het helemaal aan haar aan. We gaan alleen samen op pad als we niet moe zijn en ik laat de uitjes nog maar kort duren. Daarna is het slapen en rustig in huis om de indrukken te verwerken. Een pup die moe is of die angstig is leert namelijk niks, daar zie ik het vaak mis gaan met de socialisatie van honden. Ze worden van hot naar her gesleept, terwijl ze er nog helemaal niet aan toe zijn, angstig of moe zijn. Ik hou goed in de gaten wanneer ze iets spannend vindt en ik haal haar weg in situaties die te veel voor haar zijn Ik wil een maatje voor Mathilde zijn, en daarbij hoort ook in de gaten houden waar haar grenzen liggen en die bewaken. Maar uiteraard ook mijn eigen grenzen, want hoe kan ik voor haar een maatje zijn als ik over mijn grens heen ga.
De hondenschool
We bezoeken ook eens per week de hondenschool. We zitten met nog 3 andere pups in de klas. Een klein groepje honden die Mathilde inmiddels allemaal kent. We leren vooral naar het gedrag kijken en samen een band opbouwen. Nog niks geen commando’s en moeten, wel grenzen bewaken en kijken wat ze nodig heeft. Ze werken volgens de Connectiemethode. Een methode die me erg aanspreekt en goed aansluit bij mijn visie over omgang met honden…op dit moment, want hoe anders is dit dan 10 jaar geleden.
De dieren om je heen zorgen er voor dat je altijd in beweging bent, en niet alleen letterlijk en figuurlijk. Ze laten je groeien. Hoe mooi is dat!