Mathilde hebben we moeten laten gaan.
Deze blog is een ode aan haar—een manier om haar liefde met jullie te delen. Om jullie (opnieuw) kennis te laten maken met haar authenticiteit, enthousiasme, zelfvertrouwen, wijsheid en bovenal haar liefde.
Laat je raken door Mathilde
Wat heeft ze me veel geleerd in de zes jaren dat ze bij me mocht zijn. Of eigenlijk: weer bij me mocht zijn, want ze is een ziel die al eerder in dit leven bij me is geweest.
Mijn Zen-master. Ze leerde me om steeds meer mezelf te worden. Om te zijn in plaats van te doen.
Ze daagde me uit—intens. Want Mathilde was… nee, ís.. Ik gebruik gewoon “is”, want ze is nog steeds duidelijk aanwezig in energie. Op haar eigen vrolijke, wijze en begeleidende manier, intens. Subtiliteit stond niet in haar woordenboek. Ze leefde haar leven voor de volle 200%. Zocht grenzen op, daagde uit, genoot intens. Van knuffelen, speuren, samenzijn, spelen met andere honden, ETEN en slapen.
Haar hobby’s
- Jagen op mollen en muisjes (gelukkig was ze er niet goed in) Megaduiken maken: op vier poten de lucht in, om vervolgens in een holletje te duiken en pas boven te komen als haar snor veranderd was in een kleibult (lang leve de Westfries klei).
- Badderen en zwemmen, in schoon, vies en viezer water. Knuffelen: haar zware kop (als pup nog kopje) in mijn schoot, tegen mijn been aan, of hangend tegen me aan met haar hele gewicht.
- Spelen: eerst met je grote vriend Scott, je maatje Taro, de grote reuen in het park waar je heerlijk meisjesachtig “op aan ging”, en natuurlijk met je zelf uitgekozen vriend Olivier (Olly) Elke avond na het eten: fanatiek met een flos door de kamer sleuren, gegrom, ik die je achterna zat en jij met grote sprongen wegrennend. Lekker ruig (je bent tenslotte een waak- en verdedigingshond), wat regelmatig blauwe plekken opleverde maar ook een heerlijke gezamenlijke workout was.
- Urenlange wandelingen tijdens vakanties: ontdekken, snuffelen, wild speuren (lang leve de lange lijn)
- Eten: dol op mandarijntjes, komkommer, appel en uiteraard alle soorten vlees en vis. En als ik je na het eten vergat een kluifje te geven, bleef je gewoon zitten staren naar de kluifjesbak tot je wat kreeg
Emoties
Het is een rollercoaster geweest. Van het eerste bloedonderzoek tot de diagnose leukemie en het niet aanslaan van de (holistische en reguliere) behandelingen. Boosheid, frustratie, machteloosheid, angst en verdriet. Ik voelde het allemaal. Wij voelden het allemaal. En we doorvoelden het. Tegelijkertijd kon ik in verbinding blijven met Mathilde—met hoe zij zich voelde, wat ze nodig had, en bovenal wat ze wilde delen over dit proces, op alle lagen. Ze liet me weten dat haar leven hier op aarde erop zat. Dat haar taak bij mij in haar fysieke lichaam voltooid was. Dat ze wilde overgaan, en dat ze me zou blijven begeleiden—maar zonder haar fysieke jasje. Ik wist het al voordat ik het van haar hoorde, maar ik wilde er niet aan. Ik bleef zoeken naar oplossingen, genezing. Maar toen niets aansloeg, werd het duidelijk: ik mocht mijn tijd niet meer daarin steken. Ik mocht vooral nog bij haar zijn. Voelen in het contact. Al afscheid nemen terwijl ze er nog was. Toen kon ik ook meer en meer naar mijn hart gaan, in plaats van in mijn hoofd te bedenken wat ze nodig had, wat ik misschien over het hoofd had gezien, wat ik nog meer kon doen. Ik hoefde niets meer te doen. Enkel nog bij haar zijn. Totdat Jan en ik klaar waren om haar te laten gaan. Voor haar was het goed om te gaan. Ze was er al klaar voor. Maar wij kregen tijd van haar om eraan toe te zijn.
Ik heb een despacho gedaan voor Mathilde en mij. De spirits bedankt voor onze prachtige tijd samen. Gevraagd om begeleiding tijdens deze fase. Het hielp me nog meer in overgave te zijn. Dagelijks verbond ik me
met haar Hogere Zelf, en haar hart, voor uitwisselingen. En ik mocht zelf ook nog healing ontvangen.
Alle laatste keren kwamen toen. Intens verdrietig. Maar ook voelde ik de dankbaarheid groeien. Haar liefde—onvoorwaardelijk en oneindig—was en is zo helend. Ik wist dat ik het aankon om haar te laten gaan. Ik wist dat als ik wegbleef uit de verhalen (“waarom moest ik haar nu al laten gaan?”), ik vooral de liefde en dankbaarheid voelde.
Ze is thuis, in de energie van de volle maan, heel rustig en snel overgegaan. Vol overgave in dat moment. Voorbereid en klaar om te gaan. Er stond een heel mooi lichtteam voor haar klaar om haar te ontvangen, ze waren duidelijk aanwezig voor ons en haar, o zo liefdevol en helend.
En ze is er nog. Sterker, speelser, uitnodigend, uitdagend en liefdevol zoals ze hier op aarde was. Ze moedigt me aan, steunt me. Haar liefde en dankbaarheid zijn zo overweldigend dat ik er soms gewoon om kan glimlachen. Ze kleurt mijn dagen. Ook nu nog. Wat een superschat, met onvoorwaardelijk vertrouwen in mens en dier.
Nu is het stil in huis. Haar fysieke aanwezigheid—en ze was aanwezig, laat ik je dat vertellen: met haar intense enthousiasme, haar 35 kg, haar altijd bij je willen zijn, haar ietwat dwingende karakter (hihi)—die is er niet meer. En ja, het is een beetje saai ook wel. Wat ben ik blij dat ze Olly op ons pad heeft gebracht. Hij zorgt voor afleiding en o zo veel vrolijkheid in huis. Hij mist het spelen met Mathilde en het samenzijn, maar ook hij voelt haar aanwezigheid nog heel sterk, thuis en tijdens onze wandelingen. Hij is zijn vrolijke zelf gebleven tijdens dit hele proces. Hij neemt nu steeds meer zijn eigen ruimte is, zo zonder Mathilde en geniet er ook van alle aandacht te krijgen.
levenslessen van Mathilde
Ter afsluiting nog enkele wijze lessen van Mathilde:
- Haal alles uit het leven.
- Wie niet waagt, wie niet wint.
- Laat je niet beperken—niet door jezelf, niet door een ander.
- Voel de vrijheid. Kies voor vrijheid.
- Neem rust en ruimte, zoveel je nodig hebt.
- Laat de controle los en leef elke dag vanuit je hart.
Dank je wel lieve Mathilde!